Foto: Roberto Chile

Havano, aŭg 13 (RHK) Eble lia esenca loko ĉiam estis en la estonteco. Tial li sciis desegni la vojon, malbari la vojon, konstrui estontecon. Eĉ kiam mi pensis, ke li eraris en iu solvo, laŭ percepto ankrita ĉe la alteco de mia nazo, la tempo, tiu saĝa juĝisto, finis pruvi lin prava.

Viroj kiel li naskiĝas unufoje ĉiun mil jarojn. Amata de multaj, respektita eĉ de siaj malamikoj, li portis la veŝton de sia moralo, la alvokiĝon labori por la malriĉuloj de ĉi tiu mondo. Li havis specialan magnetismon. Vi devis vidi lin en televido, fortimigante ciklonojn por ke ili ne tuŝu sian Insulon, parolante pri la homa kaj la dia, ĉiam antaŭ lia tempo kaj la tre finita kompreno de nuraj mortontoj.

Kiam la bioteknologio estis nova en landoj de la unua mondo, ili jam vetis por disvolvi ĝin en tiu ĉi terstrio, kiu kun unuopa silueto pendas en Karibio. De la pasinteco, li savis sian popolon de la plej malbona pandemio de ĉi tiu generacio.

Li estis kiel la patro, kiu revis grande por siaj infanoj. Li sciis, ke edukado kaj scienco estas la vojo al pli bona socio. Li estis atingebla de brakumo. Ĉiu kubano sentis lin tiel proksima, varma, homa.

Foje mi sopiras lin. Mankas al mi la larĝa rideto de iu, kiu ĉiam sciis venki, lia saĝo, la kapablo scii ĉion, kiel enciklopediisto de la Renesanco.

Li neniam timis. Havi la certecon en Cinco Palmas, ke ili gajnos la militon, post la malsukcesoj kaj meze de necerteco, konsistigis unu el la plej grandaj agoj de fortikeco kaj kuraĝo en nia historio.

Li fariĝis unu el la plej gravaj gvidantoj de sia tempo; tamen, li ne havis lokon por fiero. Ĝi estis ankoraŭ de la homoj kaj por la homoj.

Lia vivo estis tiel profunda, ke neniu povas ne esti kortuŝita de lia premsigno. Fidel naskiĝis kun stelo. Eble li jam estis antaŭdestinita al eterna spaco. Tial li ne mortis. Kiel li mortos, se lia hejmo ĉiam estis en la estonteco, en la nemateria spaco de la eterna?

Fonto: Granma