“La popoloj, samkiel la homoj, havas horojn de heroa virto”, tiel skribis José Martí.

Ke nur ses monatojn post batali en la kubaj kampoj kontraŭ la hispana koloniismo, la grandaj viroj kaj virinoj de la milito kunvenis por revi pri lando, debati ĝian regadoformon, solidigi nacion, verki Konstitucion, montras la sopiron al Patrujo kaj liberecon superfluanta en Guáimaro, tiun aprilon 1869.

La milito ne trairis bonan momenton: Bayamo kaj aliaj urboj, kiuj estis prenitaj en la unuaj monatoj de la milito, estis denove en hispanaj manoj. La komplekseco de tiu kunteksto ne malhelpis ilin efektivigi unikan procezon, ĝis tiu momento, en la sendependigaj luktoj de Latin-Ameriko.

Ekzistis kontraŭdiroj kaj la antaŭaj kontaktoj inter Ignacio Agramonte kaj Carlos Manuel de  Céspedes ne sufiĉis por malhelpi la diverĝajn punktojn meti en streĉiĝon tiun unuan provon de revolucia institucieco. Sed preter la diferencoj, en Guáimaro triumfis kolektivaj interesoj super individuaj. Kubo unuigita estis pli grava ol dividita per regionoj.

Unueco, bazita sur la principoj kiuj estis defenditaj la 10-an de aprilo, difinis Kubon en pli ol 155 jaroj da batalo kontraŭ koloniismo. Ne hazarde la gvidanto de la Revolucio, la generalo de la armeo Raúl Castro Ruz, vokis defendi ĝin la 1-an de januaro. Unueco estas kaj daŭre estos la ĉefa atingo de ĉi tiu popolo.

Konstitucioj estas infanoj de sia tempo. Tiu de Guáimaro estis heredanto de historio, kiu devenas de la unuaj homoj, kiuj pensis pri la kuba nacio kaj, krome, transcendas ĝian tempon. Sekvante ĉi tiun konstituciisman tradicion, eĉ en la plej malfacilaj momentoj, Kubo antaŭ kvin jaroj proklamis Grandan Ĉarton, kiu ĉerpis ankaŭ tiujn, kiuj aperis en la ĝangalo, por ke tiu hodiaŭa defendu garantiojn kaj certigu la konstruadon kaj nerevokeblon de la socialismo.

“La popoloj, samkiel la homoj, havas horojn de heroa virto”, tiel skribis José Martí.

Fonto: Granma