Naskiĝdatreveno de Raúl Castro

Havano, jun 3 (RHK) Raúl Castro apartenas al la speco de ŝtatistoj, kiuj neniam aspiris fariĝi la gvida figuro de la Ŝtato aŭ la Partio. Li bonvenigis la gvidadon de Fidel Castro kun plena natureco kaj senfina fido al li, kaj ĉiam insistis reliefigi lian esceptan rolon en la Kuba Revolucio. Ili kune formis nedisigeblan paron, kiu multiplikis la forton de ĉiu per dek aparte. Kelkaj historiistoj eĉ komparis ilin kun Karl Marx kaj Frederiko Engels. (...)

Povo por Raúl neniam estis fino, sed prefere maniero servi la landon. Dum ripetaj okazoj en lia revolucia vivo, li postlasis heredaĵojn sen atendi ion ajn kontraŭ siaj samtempuloj aŭ estontaj generacioj.

En la mallonga tempo kiu pasis de lia reveno de Eŭropo ĝis la atako sur Moncada, Raúl dediĉis sin al preparado de armita ago kontraŭ Batista. Fidel ne informis lin pri la detaloj, ĉar la plano estis komplete disigita. Nur kelkajn horojn antaŭ la operacio, ĉe Granjita Siboney, li eksciis, ke li iros kun kvin aliaj viroj por preni la konstruaĵon de la Palaco de Justico, kiu estis apud la kazerno, por subteni la ofensivon de la ĉefgrupo per fajro de la tegmento  reĝisorita de Fidel.

Eblas, kompreneble!, forpreni de la fanfarona malamiko eĉ la kredon, kiun li neniam havis; marŝu, komandu kaj komandu de la Fronto; pavimu novan vivon en la malnova monto kaj donu ĝian tutan ĝustan altecon al la ebenaĵo; konkeri la pacon, konvinkite, ke oni ne povas perdi la saman militon, kiu tiam daŭre estos gajnita sub la pura kaj paca koncepto ĉiakoste eviti ĝin, solide prepariĝi por ĝi.

Jen lia ĉiama aserto. Viro povas fari ĉion tion kaj multe pli. Li povas daŭre esti la sama sprita kaj gaja montoviro de hieraŭ kaj de la antaŭa tago, superruzi la fizikajn kaj mensajn malsukcesojn de la 80-aj jaroj, salti kiel dudekjarulo super la stango de la 90-aj jaroj Kaj li povas, tri pliaj kalendaroj ĉi tie, tre bone konservu sian boton en la piedingo, preta rajdi kaj diri "Mi venas!", en la tempo, kiam Kubo lin vokas.

Fonto: Granma